Ingrid is als crisispleegouder voor pubers heel wat gewend, maar ‘zo goedgemanierd als deze twee, zo had ik ze nog niet meegemaakt.’ Yin (16) en Ki (14) woonden in de zomer van 2014 bij Ingrid, omdat hun moeder drie maanden in Hong Kong moest blijven om haar Nederlandse visum te verlengen. En ook al zijn zus en broer een stuk zelfstandiger dan de gemiddelde Nederlandse puber, een zomer alleen in huis ging de mentor van school toch te ver.
En zo stonden de twee pubers op 19 juni met hun koffers op de galerij van de flat van Ingrid. Als Ingrid thuiskwam van haar werk als familiebegeleider op de intensive care van de VU geurde de Chinese gerechten met tahoe haar al tegemoet. En Yin en Ki smulden van de Surinaamse gerechten die Ingrid vaak maakte. Ki werd op slag verliefd op de hond van de buurman, en ging vaak met het dier eropuit.
Maar hoogzomer of niet, ‘gewoon lekker binnen zitten’, dat was wat ze eigenlijk het liefst deden. Avonturen- en horrorboeken lezen, dinosaurussen en draken tekenen, robots bouwen, maar vooral ook met ‘je hand onder je kin een half uur voor je uit staren’. Iets dat in Hong Kong dus écht niet kan. Yin: ‘Daar heb je geen vrije tijd. Je gaat naar school – waar je niet mag praten en geen grapjes mag maken – en als je thuis bent heb je huiswerk tot je naar bed gaat.’ School is hier dus een lachertje voor de twee pubers, die nu op de Internationale School zitten om Nederlands te leren. Ki: ‘In Hong Kong draagt trouwens iedereen een bril. Omdat ze allemaal hard werken en tot ’s avonds laat achter hun computerschermen zitten. En iedereen is altijd maar moe. Het zou beter zijn als ze wat meer vakantie hadden.’
Maar er zijn ook dingen die ze missen. Yin: ‘Op Facebook zie ik foto’s van vriendinnen in hippe restaurants. Die heb je in Amstelveen niet.’ En Ki vindt dat Nederland hopeloos achterloopt met de nieuwste games. Nee, daarvoor moet je echt in Hong Kong zijn.
‘Deze kinderen zijn niet gewend om te spelen!’ roept Ingrid uit. Voor de nodige beweging stuurde ze de twee timide pubers naar kickboksles: drie keer per week fietsten ze op een leenfiets van iemand uit de flat richting de boksring. Daar word je strak van: ‘Ik was echt een beetje te dik. Maar nu ben ik helemaal gespierd!’ zegt Ki trots.
Nu Yin en Ki weer in Amstelveen bij hun moeder wonen, appen en bellen ze vaak met Ingrid. Vandaag blijven ze lekker eten. Ingrid maakt Surinaamse okersoep met cassave, hun lievelingseten. Maar eerst nog even op de foto. Ki: ‘Het lukt mij echt niet om op commando te lachen!’ Liever hoort hij van de fotograaf hoe in vredesnaam die enorme flitsparaplu werkt. ‘It’s magic!’ Ingrid: ‘Ik wil ons niet op de foto als drie losse mensen hoor! Want we horen echt bij elkaar!’
Tot slot nog een oproep: bij gebrek aan een piano thuis, speelt Yin wekelijks op de piano in de hal van Amsterdam Centraal. Ze zoekt nog een studio waar ze piano kan spelen… Iemand?
Dit verhaal verscheen in Binding 2015/1, blad voor pleegouders van Spirit Jeugd & Opvoedhulp.
