Na een moeilijke jeugd en een zwervend bestaan door Europa woont Jo-Ann (55) nu op een beschermde woonlocatie van de Amsterdamse welzijnsorganisatie perMens. Een zelfstandige woning wil ze niet meer. ‘Daar zou ik doodgaan van eenzaamheid.’
Lees verder
Eerlijke, betrokken praktijkverhalen van ouders, kinderen en jongeren die vastgelopen zijn en de jeugdhulpverleners die samen met hen naar maatwerkoplossingen zoeken.
Het platform Vakmanschap van Levvel (voorheen Spirit & de Bascule) toont de dagelijkse dilemma’s in de jeugdhulp en jeugd-GGZ en hoe hulpverleners daarmee omgaan. Hoeveel lef er nodig is om bestaande kaders te doorbreken, vanzelfsprekendheden ter discussie te stellen, om echt tot de kern te komen, alle neuzen dezelfde kant op te krijgen en door te pakken.
De oprechte verhalen geven een bijzondere inkijk in de praktijk van de jeugdhulp, ze laten zien wat een echte transformatie van de jeugdhulp vereist en hoe het Vakmanschap steeds meer vorm krijgt.
Lees verder
Mariska (27) wist dat ze ooit het tehuis zou verlaten en een vader of moeder zou krijgen. Dat werd Marjan. Nu Mariska zelf kinderen heeft, beseft ze pas hoe een ‘normale’ jeugd er uit hoort te zien. Pleegouders adviseert ze: ‘Wacht niet met praten tot kinderen er zelf mee komen. Nare dingen vertellen ze echt niet uit zichzelf.’
Ik ben Mariëlle. Volgende week word ik 15.
Toen ik vier was, ging mijn vader dood. Een hersenbloeding. Mijn vader viel om tien uur ’s ochtends dood neer, in de huiskamer. Ik was alleen thuis met mijn zusje van zeven maanden. Ik heb nog geprobeerd om haar een flesje te geven. Dat flesje vonden ze namelijk ‘s avonds in de wieg van mijn zusje. s’ Avonds kwam mijn moeder thuis. Ze vond mij slapend op de grond in de woonkamer, met een arm om mijn vaders hoofd heen.
Ze zeggen dat ik me door de dood van mijn vader niet goed kan binden aan mensen. En soms bind ik me te snel, maar dan aan de verkeerde mensen.