Aan een training ‘Traumasensitief opvoeden’ hield Dorien twee vriendinnen over, waar ze dagelijks mee whatsappt over het wel een wee als pleegouder van meiden met borderline. ‘Je kunt je verhaal vaak niet kwijt bij vriendinnen die geen pleegouder zijn. Tegen de tijd dat je uitgelegd hebt hoe complex het gedrag van je pleegkind is, heb je al geen energie meer om het probleem nog te schetsen.’
Dorien en haar man Tim zorgen al bijna zes jaar voor Hester (15) en Anne (16). In het begin fulltime, inmiddels wonen de twee meiden beiden in een woonvoorziening: Anne op een zorgboerderij, Hester in een gezinshuis. Vanwege een verleden van mishandeling in combinatie met borderline hebben de meiden nu dagelijkse professionele begeleiding nodig. Om het weekend en tijdens alle vakanties zijn ze nu bij Dorien en Tim.
Dorien volgde een training Traumasensitief opvoeden, waarna de deelnemers, in totaal een man of tien, een whatsapp-groep oprichtten. Ze delen ervaringen – ‘Weer alle schone was bij de vuile was gegooid, grrrr…’, reageren met humor – ‘Zal ik komen helpen met de strijk?’ en vragen om tips – ‘Iemand ervaring met voogdij? Waar moet ik op letten?’
Dorien: ‘De groep is divers: alleenstaande moeders, echtparen, mensen met een christelijke achtergrond, atheïsten, maar allemaal mensen met het hart op de goede plek. En het zijn stuk voor stuk pleegouders van ‘zware gevallen’, kinderen met een traumatisch verleden en die al in het zesde of zevende pleeggezin zaten. We kennen allemaal het typische gedrag van pleegkinderen met trauma’s.’
De whatsapp-groep kwam na een tijdje stil te liggen, maar Dorien hield nauw contact met twee pleegmoeders uit de groep. Zij appen elkaar nu dagelijks. ‘Je kunt je verhaal vaak niet kwijt bij vriendinnen die geen pleegouder zijn. Tegen de tijd dat je uitgelegd hebt hoe complex het gedrag van je pleegkind is, heb je al geen energie meer om het probleem nog te schetsen. Wij hebben aan één woord genoeg.’
Voor de twintigste keer zegt Dorien bijvoorbeeld tegen haar pleegdochter dat ze maandverband netjes in de prullenbak moet doen. Heel rustig en zakelijk. Maar de emotie is er natuurlijk wel. Dorien: ‘Die kan ik dan kwijt in de groep. En dan appt er één van de twee terug: ‘ga naar de kapper’. Ofwel: zorg voor jezelf. Humor en relativeringsvermogen, daar krijg je weer energie van.’
Pleegkinderen meteen een klik
Na de training heeft de gehele groep één keer gezamenlijk gebarbecued in de tuin bij Dorien, met alle pleegkinderen. ‘De kinderen hadden vrijwel meteen een klik. Ze waren nieuwsgierig naar elkaar en kletsten volop. Ze hebben echt iets gemeenschappelijks.’
De drie pleegmoeders zijn inmiddels vriendinnen geworden. Dorien: ‘Bij de een ruimen we eens in de zoveel tijd samen het huis op. ‘Een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd, roepen we dan.’
En vorige week ging ik nog mee naar de begrafenis van de moeder van een van de vrouwen. Zij was 42 jaar pleegouder en ving in haar leven meer dan 40 pleegkinderen op. Een van die kinderen vertelde op haar begrafenis dat ze zonder haar pleegmoeder nooit bereikt had wat ze nu bereikt had. Dat gaf ons alle drie zoveel energie en moed!’
De namen Hester en Anne zijn vanwege privacy gefingeerd.
Dit interview schreef ik in opdracht van Spirit Jeugd en Opvoedhulp, voor Binding april 2017, tijdschrift voor pleegouders.
Voor dit nummer schreef ik ook:
