Hoe uitgebreid de voorlichting in Nederland over bevallen en borstvoeding is, zo weinig wordt je vooraf verteld over de kraamweek. Over de bevalling krijg je de gruwelijkste details mee, en van de kraamtijd moet je ‘vooral genieten’. Verder blijft het stil.
Ik begrijp dat nu wel. Want wie wil een aanstaande moeder vertellen dat de kraamweek gelijk staat aan ontzettend veel nieuwe, praktische dingen leren, net op het moment dat je je fysiek voelt alsof je onder een vrachtwagen hebt gelegen en je mentale toestand binnen 1 uur wisselt van blij naar verdrietig en van manisch naar chagrijnig.
Tijdens het leren wordt je bovendien continu op je vingers gekeken en lijken de meest triviale details enorm belangrijk. Zo leerde ik dat ik na het verschonen METEEN de stickers van de vieze luiers dicht moest plakken. Het woord ‘waarom’ zat de eerste vijf dagen niet in mijn vocabulaire, dus als onze kraamhulp Gerda me had gezegd dat ik alle stickertjes van de luiers op mijn voorhoofd moest plakken, had ik dat zonder problemen gedaan.
Gerda had 20 jaar ervaring, was geroutineerd en van de rust, reinheid en regelmaat. Iedere dag om elf uur ‘badje’ en alles vond ze ‘super’. De temperatuur: ‘super’. Het krimpen van mijn baarmoeder: ‘super’. De ontelbare mislukte pogingen van het aanleggen van mijn kind aan de borst: ‘super’. Na 48 uur had hij nog geen druppel melk binnen en begon zijn gewicht flink te zakken, maar ik deed het ‘super’.
Iedere ochtend om half 9 zat ze op de hoek van ons bed en terwijl zij roerde in haar koffie, deden wij braaf verslag van de nacht. “Vier keer aangelegd, niet gedronken” veranderde na drie dagen in “half uur gekolfd, 20 cc, met vingervoeding naar binnen gewerkt, kolfspullen afgewassen, schone luier, temperaturen, terug in bed gelegd, zelf geprobeerd te slapen, en dit maal vijf.“ Na een paar dagen raakte ik lichtelijk in paniek. Hoe lang houdt een mens het vol met slaapjes van een uur? En met in één week een hoeveelheid visite die je normaal gesproken in vijf jaar nog niet ziet?
Dat je vooraf niets verteld wordt over de kraamtijd is tot daar aan toe, maar kon nou niemand mij tijdens die week het magische woord TIJDELIJK toefluisteren? Nee, het ene mindfulnessadvies buitelde over het andere Oprah-motto: ‘neem het dag bij dag’ (Gerda) en ‘geniet van het moment’ (iedere moeder die haar eigen kraamtijd vergeten was). Nu ben ik normaal ook niet van het vooruitkijken en plannen, maar het helpt echt als iemand je vertelt dat die nachten van anderhalfuur-slaapjes maar een paar dagen duren. Dat je je kind niet eindeloos na elke voeding hoeft te temperaturen. En dat die visite echt wel een keer weg gaat. En nee, dat soort dingen kon ik niet zelf bedenken. Ik was namelijk druk aan het GENIETEN van de kraamtijd.
