Mijn collega Maaike schoof me laatst een interessant stuk onder de neus, getiteld Heeft de afdeling communicatie toekomst? De schrijver, Rijk Willemse, voorspelt dat “… het oude monopolie van de afdeling communicatie op de traditionele interne en externe communicatie verbrokkelt.” Oh nee, dacht ik. Dit stuk mag niemand onder ogen komen en ik schoof het zo snel ik kon de papierbak in.
We hadden het natuurlijk aan kunnen zien komen. We zetten Yammer op en een half jaar later is het overgenomen door honderden medewerkers. We twitteren over Spirit en de een na de ander retweet en geeft commentaar. We geven tips en trucs over Prezi en binnen no time maken hulpverleners presentaties waar we zelf jaloers op zijn. En laatst meldde iemand tussen neus en lippen door dat hij zelf een communicatieplan ging maken. Of we een format voor hem hadden? Ik kreeg een zeer ongemakkelijk gevoel en vroeg me af: zijn wij eigenlijk nog wel nodig?
Het duurde even voordat ik doorhad dat ik deze vraag anders moest stellen. Namelijk: hoe zorgen we ervoor dat we niet meer nodig zijn? In de hulpverlening is overbodig worden het beste resultaat dat je kunt boeken. Als we op tijd Signs of Safety inzetten, voorkomen we geweld in gezinnen en is crisishulp niet nodig. Als we jongeren op school voorlichten over seksualiteit, voorkomen we dat meiden slachtoffer worden van loverboys en jongens over grenzen gaan. En als de jeugdmaatschappelijk werker het complete plaatje van het gezin heeft, voorkomen we dat het gezin tussen wal en schip valt en eindigt in de zwaardere hulpverlening.
Overbodig worden is zo slecht nog niet. Het geeft ruimte en lucht, precies dat wat je nodig hebt om te kunnen veranderen. Om rond te blijven kijken en aan te blijven sluiten bij de maatschappij, de wijk, de klanten en bij je collega’s. En het mooie is, zodra je goed rondkijkt en aansluit, word je vanzelf weer nodig. Je ziet nieuwe initiatieven binnen en buiten Spirit, waar jouw expertise een goede bijdrage aan kan leveren.
En dat geldt gelukkig ook voor de afdeling communicatie. Ik viste het artikel weer uit de papierbak, terwijl een citaat van Marleen Beumer uit deze BRIX me te binnen schoot. “De hulpverleners moeten nu het verhaal vertellen, dat moet in hun DNA komen.” Inderdaad, hiervoor zijn wij als afdeling communicatie niet nodig. Want wie kan er nu het beste het verhaal over Spirit vertellen? Dat zijn de jeugdmaatschappelijk werkers die weten wat er in de wijken speelt. De groepswerkers die weten wat het met kinderen doet om niet meer thuis te wonen. En waarvoor is een afdeling communicatie dan nodig? Die helpt je om de verhalen te vertellen, te presenteren en te verspreiden. Gebruik de website, gebruik ons Twitter-account, gebruik onze Facebook-pagina, gebruik onze contacten met journalisten, gebruik de BRIX en zet ze op Yammer.
Het verhaal van Spirit zit in jouw dagelijks werk verscholen. En dat verhaal vertellen, daar hebben we iedereen voor nodig!
Deze column is gepubliceerd als voorwoord in BRIX, het personeelsmagazine van Spirit Jeugd & Opvoedhulp
