Met zijn moeder had Carien meteen een goede klik, en een week na de eerste ontmoeting liep Kurt (9) met zijn eigen knuffel en van kleur verschoten nachtlampje de trap op naar Cariens bovenwoning aan de rand van het Vondelpark. Sindsdien maken ze samen dromenvangers, hangt Kurt op zijn skates achter Cariens fiets en zit ligt hij op zaterdag in haar bad met Netflix op een plankje. Carien Bartels, doordeweeks fulltime zelfstandig HR-professional is in de weekenden pleegouder van Kurt.
Toen Carien Bartels voor het eerst de galerijflat in Amsterdam-Noord binnenkwam – waar Kurt (9) woont met zijn moeder en broer – trof ze een klein, beweeglijk jongetje met lang blond haar die haar vanuit zijn ooghoeken scherp in de gaten hield. Carien besloot hem te groeten met een simpel ‘Hoi’, en ging naast zijn moeder op de bank zitten. ‘Zoals ik dat bij mijn neefjes ook doe. Vooral niet meteen de volle bak aandacht geven.’
Met zijn moeder was er meteen een goede klik, en een week later liep Kurt (spreek uit: Keurt, want vernoemd naar wijlen Kurt Cobain) met zijn eigen knuffel en van kleur verschoten nachtlampje de trap op van haar statige bovenwoning aan de rand van het Vondelpark. ‘Hij was toen heel uitgelaten, uit ongemak. Maar ik had meteen het gevoel: dat komt wel goed.’
Carien voert al snel twee rituelen in: ’s avonds voorlezen uit Guus Kuijers’ avontuurlijke Madelief. En in bad met Netflix. ‘Kraan aan, iPad op een plankje, en de Verschrikkelijke Ikke kijken. Dan voelt hij zich de koning te rijk.’ En al is Kurt absoluut geen knuffelig kind (‘ook nu na een jaar pakt hij bijvoorbeeld nooit eens mijn hand vast’), tijdens het voorlezen op zijn tweepersoonsbed, kruipt hij steeds vaker een beetje tegen Carien aan. ‘Dat voelt stiekem wel goed.’
Ze maken een dromenvanger, bakken taarten en Carien leert Kurt schaatsen. De twee vinden elkaar in lef en bravoure: een stuntparcours door de woonkamer, op sokken over de trapleuning en op zijn skates achter Cariens fiets hangen. ‘Ik ben zelf opgegroeid met drie broers, dus ik vind niet zo snel iets eng.’
Natuurlijk zijn er ook irritaties. ‘Kinderen maken rotzooi. Er valt eten op de grond, er slingeren auto’s en robots door de kamer. Dat was ik niet gewend. Toen ik besloot om de rommel te accepteren, werd het een stuk makkelijker.’
En ook al is ze dol op de kleine Kurt, 48 uur helemaal alleen met een kind van negen doorbrengen is ook voor een weekendpleegouder best een opgave. Dus ze zijn allebei blij dat Kurt nu op zaterdag samen met een buurjongetje voor een paar euro en een mini-pizza kratten sjouwt bij de groenteboer om de hoek. En dat Carien met een gerust hart met vrienden met kinderen kan afspreken.
‘In het begin is hij altijd een beetje nukkig, maar als je hem de tijd en ruimte geeft, dan sluit hij vanzelf aan. “Ik heb twee nieuwe vrienden gemaakt!’’, riep hij laatst met twee armen in de lucht. Fantastisch toch?’
Bekijk hier het artikel in pdf.
Dit artikel verscheen in Thuismakers, blad voor pleegouders van Spirit Jeugd en Opvoedhulp (vanaf juli 2020 Levvel).
Foto: Maaike Koning
